Τα μικροσυμφέροντα υπονομεύουν τη Θεσσαλονίκη
Τα μικροσυμφέροντα της Θεσσαλονίκης και η περιφορά τους ως γνήσιοι καρεκλοκένταυροι από τη μία θέση διοίκησης στην άλλη, τα θυμήθηκα ξανά σε μία πρόσφατη συνέντευξη. Επακολούθησε μετά από λίγες ημέρες μία σχετική συζήτηση με έναν φίλο συνάδελφο, ο οποίος μάλιστα μου αποκάλυψε μία πληροφορία, ενδεικτική της μιζέριας και της διαπλοκής των μικρο-δυνάμεων της συμπρωτεύουσας, που προσπαθώντας να ελέγξουν μία κατάσταση προς όφελός τους, οδηγούν την πόλη στην υπανάπτυξη.
Εάν επιχειρούσε κανείς να αποτυπώσει την παραπάνω κατάσταση, θα διαπίστωνε ότι 15-20 άνθρωποι, επώνυμοι, την τελευταία εικοσαετία, μαζί με τους αυτοκόλλητους και τους κολλητούς τους, θεωρούν ότι επειδή έχουν λύσει τα προσωπικά οικονομικά τους προβλήματα, πρέπει να ασχοληθούν με την πόλη. Η ανάμειξη τους με τα της Θεσσαλονίκης αποσκοπεί βέβαια όχι στην εμπέδωση της υστεροφημίας τους, αλλά στην ενίσχυση της «τσέπης» τους και στην ικανοποίηση των φιλοδοξιών τους, προς δόξα της ματαιοδοξίας τους.
Τη μία τους βλέπεις προέδρους στον ένα φορέα, την άλλη στον άλλο, μετά αναλαμβάνουν μία επιχειρηματική πρωτοβουλία, την οποία και αυτή τη συνδέουν με κάποια κρατική επιχορήγηση και πάει λέγοντας.
Κάποιοι είναι αλήθεια ότι παράγουν και έργο, αλλά ίσως αυτό χάνεται μέσα στη γενικότερη απραξία και έλλειψη αναπτυξιακών πρωτοβουλιών στην πόλη. Τώρα ιδιαίτερα μέσα στην «καρδιά» της κρίσης η Θεσσαλονίκη, εκτός από το υπό κατασκευή Μετρό, είναι «γυμνή» από οτιδήποτε άλλο, που θα μπορούσε να την υποστηρίξει αναπτυξιακά, να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και να προαγάγει την καινοτομία, όχι προς όφελος κάποιων λίγων και των ομάδων τους.
Οι προσπάθειες της πολιτικής ηγεσίας τα τελευταία 20 χρόνια θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν στο συντομότερο ανέκδοτο, που υπάρχει, δηλαδή «Θεσσαλονίκη, Πρωτεύουσα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης», καθώς από ευχολόγια, στρατηγικά σχέδια, master plan και ιδέες επί ιδεών ανεφάρμοστων έχουμε χορτάσει.
Τώρα μέσα στην κρίση εκλείπουν και τα κεφάλαια, τα «μικρομάγαζα εξουσίας» της πόλης προσπαθούν να κρατηθούν και ο «σώζων εαυτόν σωθήτω».
Επειδή κάποιοι θα πουν ότι είμαι και εγώ ένας ακόμη γκρινιάρης Θεσσαλονικιός με κόμπλεξ κατωτερότητας, έναντι της Αθήνας, ας επιχειρήσω να «προλάβω» την σκέψη τους: Το ζήτημα δεν είναι ο θεωρητικός και στη σφαίρα της φαντασίας ανταγωνισμός των δύο πόλεων, καθώς η πρωτεύουσα εξ ορισμού θα είναι πάντα πιο ευνοημένη. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς για τις τύχες μας και για το μέλλον του τόπου, στον οποίο ενδεχομένως θα ζήσουν και τα παιδιά μας. Η αλληλοϋπονόμευση, η μισαλλοδοξία και η αδυναμία να πούμε ένα «μπράβο» σε ό,τι καλό μπορεί να έχει κάνει ο γείτονας ή ο συνάδελφος ή ο συμπολίτης μας ευθύνονται μεταξύ άλλων για τη σημερινή κατάσταση.
Τουλάχιστον από έρωτα στην πιο «ερωτική» πόλη έχουμε άφθονο…
