Με monorail στο… αεροδρόμιο
Το μονορέιλ είναι παλιό μέσο, όμως ως μέσο σταθερής τροχιάς για συγκοινωνιακούς λόγους άρχισε να χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως και αποτελεί μια σύγχρονη, οικονομική, γρήγορη και φιλοπεριβαλλοντική λύση.
Ο υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Γιάννης Μαγκριώτης, που έκανε αναφορά στο μέσο, στο πλαίσιο της περιγραφής του Ενιαίου Στρατηγικού Σχεδίου Υποδομών Μεταφορών Ευρύτερης Περιοχής Θεσσαλονίκης (master plan 2020), εξήγησε στον «Α» τους λόγους για τους οποίους υπάρχει η πρόθεση για εξέταση της συγκεκριμένης λύσης: «Είναι πιο γρήγορο από το μετρό, πιο φτηνό και πιο λειτουργικό. Η κίνηση προς το αεροδρόμιο εξάλλου δεν είναι τόσο μεγάλη που να μπορεί να υποστηρίξει το κόστος λειτουργίας μιας γραμμής μετρό. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα, όπου παρά τη μεγάλη κίνηση στο αεροδρόμιο, το μετρό δεν το χρησιμοποιεί ικανοποιητικός αριθμός επιβατών. Πόσο μάλλον στη Θεσσαλονίκη, όπου η κίνηση είναι πιο περιορισμένη και ένα μεγάλο μέρος του επιβατικού κοινού έχει ως προορισμό τη Χαλκιδική. Επιπλέον πρόκειται για μέσο που εντάσσεται στις σύγχρονες πρακτικές λύσεις μετακίνησης, θα αποτελέσει τουριστική ατραξιόν και είναι από τα πλέον ασφαλή».
Ενα από τα προβλήματα που θα πρέπει να επιλύσουν οι μελετητές είναι ο τρόπος με τον οποίο θα «κουμπώσει» το συγκεκριμένο μέσο με το μετρό, δεδομένου ότι ουσιαστικά θα είναι η συνέχειά του από τον τερματικό σταθμό της Μίκρας προς το αεροδρόμιο. Ο προβληματισμός είναι στην ενδεχόμενη ανάγκη για μετεπιβίβαση, γεγονός που σημαίνει ταλαιπωρία για τους επιβάτες και λειτουργεί αποτρεπτικά στη χρήση του. Ολα τα επιμέρους δεδομένα όμως είναι αντικείμενο της αναγνωριστικής μελέτης.
Οπως διευκρίνισε ο κ. Μαγκριώτης, «πρόκειται για ένα έργο, το οποίο, εφόσον υιοθετηθεί, θα αρχίσει να δρομολογείται μετά τα μέσα υλοποίησης της επέκτασης του μετρό στην Καλαμαριά».
Τι είναι το μονορέιλ
Το μονορέιλ είναι εντυπωσιακό, καθώς είναι υπέργειο κι όχι επίγειο μέσο. Μοιάζει εξωτερικά με το τραμ στη σημερινή μορφή του και κινείται σε μονή γραμμή αυτόνομα και ανεξάρτητα. Δεν έρχεται σε επαφή με την κίνηση στο δρόμο, καθώς η υπέργεια γραμμή είναι υπερυψωμένη και οι πιθανότητες ατυχήματος είναι περιορισμένες. Στο εξωτερικό υπάρχει εμπειρία (Σίδνεϊ, Λας Βέγκας, Λονδίνο κ.λπ.) και μάλιστα είναι εξαιρετική. Το πρώτο μονορέιλ θεωρείται ότι κατασκευάστηκε το 1897.
Η σύνδεση άλλωστε του αεροδρομίου με μέσο σταθερής τροχιάς είναι για τα πιο… προσιτά μέσα σχεδόν αδύνατη. Απαιτούνται πολυδάπανες απαλλοτριώσεις, απαιτείται διαπλάτυνση του δρόμου (λεωφόρος Γεωργικής Σχολής και οδός Αεροδρομίου), απαιτείται πολύς χρόνος και υπάρχει μεγάλο κόστος κατασκευής γραμμών είτε τραμ είτε μετρό. Η ανταποδοτικότητα θα είναι πενιχρή. Το πρόβλημα είναι η σύνδεση του νέου μέσου με το μετρό.
Το σενάριο που εξετάζεται είναι να δημιουργηθεί ένα μονορέιλ για τα 6,3 χιλιόμετρα, που είναι η απόσταση τερματικού Μίκρας – αεροδρομίου, που θα την καλύπτει σε περίπου 12′, με συχνότητα δρομολογίων που τις ώρες αιχμής θα είναι ανά πέντε έως έξι λεπτά, με πέντε ή λιγότερες ενδιάμεσες στάσεις και με δυο παράλληλες γραμμές (μια για κάθε κατεύθυνση), που θα πηγαίνουν παράλληλα με τις κεντρικές οδικές αρτηρίες. Το μονορέιλ θα δώσει τη δυνατότητα στους επιβάτες του για ένα πολύ μικρό, αλλά ευχάριστο ταξίδι, άνετο και εξυπηρετικό. Το κυρίαρχο όμως είναι ότι το κόστος του δεν ξεπερνά τα 60 – 70 εκατ. ευρώ ανά χιλιόμετρο, δηλαδή συνολικά θα απαιτήσει το όχι απαγορευτικό ποσό των 400 – 430 εκατ. ευρώ.
